Czwartek II

Czwartek się rozpłakał, a wina to środy,

tuliła go w nocy, całowała słodko;

jeszcze o północy – jego była,

no nie cała może, lecz

pięknie pieściła!

Niestety tak jak poprzednio minione środy,

odchodzi.

Ta szczególnie była piękna, słodka i ciepła…

Co z tego – kiedy już jej nie ma…

Doradzę czwartkowi, żeby

nie był zasmucony.

Nie musi czekać na środę, 

Niedziela będzie póki co,

może nie tak bliska,  

ale wyjątkowa.

Niedziela

wprawdzie z czwartkiem nocy nie dzieliła,
ale zawsze 

będzie na niego czekała!