Nie jestem telefonem zaufania.

To chyba nawyk taki, ludzie lubią

narzekać;

ja  mam zmartwień nadmiar,

ale wiem, że nie nadają się 

na sprzedaż.

Inni czynią to chętnie gdy się 

spotkają,

lub gdy do ręki biorą telefon…

Jest  to także domena 

publikatorów,

które epatują dramatami na tysiące

sposobów.

Telewizji życzę, żeby zapadła się 

pod ziemię,

bo gdy ja mam jedno zmartwienie, 

ona pomnoży je przez miliony, 

by dręczyć  przez czas maksymalnie
przedłużony.

Pomóż mi Dobra Wróżko, nich 

czuć się przestanę

jak robaczywe jabłuszko…

Może we mnie jest coś złego –
nie chcę

słuchać już narzekania żadnego…

Kiedyś może będę odmiennego zdania;

wówczas uruchomię telefon zaufania!!!