Sedno.

Rano,  jeszcze przed pierwszą

kawą,

biega po domu wierszyk mały,
nie całkiem ubrany.

Słowem go strofuję i gestem: 

ogarnij się trochę, niechlujstwa i 

bylejakości nie
znoszę.

Wierszyk odpala, że rymu szuka,
gdzieś mu się zapodział,
może widziałam?!

Z samego rymu wiersza się 

nie skleci,

on sensu wymaga, wiedzą 

nawet dzieci.

Rymy same to jak w Parlamencie

głosowanie;

rękę podnoszą, przycisku się dotyka,

tyle, że z tego nic
nie wynika!

Wierszyk najmniejszy zawierać 

musi;

choćby jedną ważną myśl.

Rym ani piękno nie wystarczy,
nikt

czytać nie będzie – zaufaj mi!