WRÓBELKI.

Już nie martwię się bezsennymi nocami,

bo nie jestem sama, ale z moimi

wierszami.

Białe noce, życie przedłużają.

W nocy oczy większe źrenice 

mają:

lepiej wtedy  widzę i słyszę,   

później to opiszę…

Wierszyki niczym wróbelki, 

co dużym stadem, nad ranem 

nowiny ogłaszają,

lecz ludzie zwykle na to uwagi

nie zwracają.

Są jednak zabawne, wesołe i bardzo

kiepsko by było – gdyby ich

nie było.

Z biegiem lat, świat opustoszał i

zbladł.

Jeszcze chwilkę temu gwar wielki

panował, a teraz jakoś się 

uciszyło...

Listy tych którzy odeszli nie ma co

przepowiadać.

Każdy tutaj na chwilę – i tyle!

Ty też jesteś malutkim wróbelkiem,

co troszkę poćwierka; nim chwilka 

minie,

nie ma wróbelka…

Moim zdaniem, to nie jest powód

do smutków, przeciwnie, radość 

wielka:

każde życie, a zwłaszcza

wróbelka!

Teraz już wiecie moi złoci o czym,

ćwierkają wróbelki na płocie.