Już czasu nie mam, ale Wam szczęścia życzę.

Dla wyciszenia, żeby emocje 

nie kipiały;

stało się jak chciał Naród,

jeśli wszystkim będzie dobrze, 

to proszę bardzo!

Ja wybieram się do nieba,

ważne już tylko życie i zdrowie, 

to akurat mają w nosie, więc 

co mi tam.

Pomniki znowu odżyły 

własnym życiem.

Powtarzam mnie akurat „skraja”…

Na każdym rogu może stać 

pomnik,

byle nie należał do mnie!

Jeśli ludzie mają taką potrzebę,

Umrę prędko, skoro nie ma

pieniędzy na leczenie, chociaż

przepracowałam ponad 

pół wieku….

Teraz proszę już zamknąć 

buziulki,

niech każdy robi solidnie 

co należy do niego,

bo czuję odruchy wymiotne,
a to nieeleganckie maniery!