Zakochana noc.

Dzień piękny, starannie się ogolił, by 

życiu stawić czoła!

Roboty ma wiele, napoci się szczerze,

nim zmierzch w objęcia nocy 

go pchnie.

Noc próżniaczy tryb życia prowadzi

w porównaniu z dniem.

Trochę gwiazd nowych wyhaftuje na

welonie swym …

Zastanowi się chwilę jaką twarz 

Księżycowi zafundować,  nim 

lampion z niego zrobi.

Senna, nie wiadomo po czym zmęczona,

marzy o jednym: żeby dzień położył się

wreszcie obok niej!

Oczy przymknie udając, że niczego
nie słyszy,

ukryje głęboko swoje czarne myśli,

byle tylko dzień powiedział jak bardzo

pragnął jej, zmysłem każdym!

Mimo zjednania słodkiego, jak to w
miłości bywa,

gdy świt oko otworzy – dzień z objęć

nocy się wyrywa!

Wprawdzie dobrze mu było, lecz sny piękne 

ledwo pamięta.

Oczy przeciera, że wróci,
zapewnia!!!

Oddala się jednak ochoczo od nocy.

Najbardziej kocha blask światła, w którym
życie pulsuje,

czułości tam mniej, lecz bardziej fascynuje.