Prośba mała do moich Przyjaciół.

Cóż mogę napisać, mam ciasny horyzont jak kuchnię

zbudowaną w stylu komuny wczesnej,

w której co dnia siekam

marchewkę…

Napisałam trochę wierszyków, książka 

w nakładzie czterystu sztuk rozeszła się

wśród grona przyjaciół…

Odwiedzin na stronie jest cztery i pół tysiąca.

Media są jak bóg.

Na tym przykładzie mizernym gołym widać
okiem,

że osoba publiczna, której do mediów 

nie wpuszczą, to trup, 

kompletny trup.

Łatwo można by opróżnić pole z ludzi, których

mówiąc super elegancko wolę
nie widzieć!

Niech sobie w domu noszą muszki i brednie

opowiadają własnym kanarkom.

Pewnie wypisuję smętne banialuki, ale
marzy mi się, że tę myśl poprzecie.

Może warto?!