Zguba.

Moje wiersze widziały wiele.

Warszawskie szpitale 

wszystkie łącznie z

Ursynowem;

czapki z głów, bo do tej pory się 

nie mazały…

Miara wszystkiego niestety się

przebiera;

coś pęknąć musiało, nawet 

myśleć nie chcę.

Czyżby zwątpiły
w nadzieję?

Lepiej nie mówić, nie pisać,

nie wiedzieć, że nadzieja

może się zawieruszyć…

Dopóki się nie upewnię   

gdzie może być,

do żadnego wiersza słowa

nie powiem.

Po co komu beznadziejne
wiersze?!