Cuda się zdarzają, mam dowody na to.

Cieszę się nie po raz pierwszy życiem

nowym.

Tym razem, ktoś zdecydował, że z domu

nie będę wychodzić.

Nogi mam krzywa daleko nie poniosą,  

auto śliczne odda się na złom.

Czterdzieści lat jeździłam oznakowanym

samochodem;

nagle cud, ktoś oznaczenia zdziera;

i jak w Heviz gdzie inwalida się 

chwalił

„ przyszedłem do jeziora błotnego z kulami

a wyszedłem – bez”!

Ludzie krzyczą cud prawdziwy –
wyzdrowiał,

a on cicho mówi, że kul nie ma, bo

mu skradli!!!

W domu posiedzę, czasu będzie
więcej

napiszę dla Was wierszy
sto tysięcy…

Wreszcie się wybiorę do świata 

lepszego,

gdzie auta nie trzeba, więc odpadnie

problem także z parkowaniem!

W tę ostatnią podróż, niech ktoś
nie zapomni

pod ręką postawić mi ulubiony

kieliszek!

Myślę, że wizja nieba na tym polega, że
tam nikt mnie nie wydmucha jak z
przeproszeniem

balonik!