Za bardzo...

Odszedłeś kiedyś, ale powrót twój był

szczęściem –  

wierzyłam wówczas w miłość

jak we własne istnienie.

Następny raz to recydywa, 

której

nie wybacza sędzia, Bóg ani ludzie,

zaczęłam wątpić w miłość –

zwykła rzecz. 

Teraz gdy zdrada sięgnęła nieba, bo

przestałeś czytać moje 

wiersze;

smutno, lecz żalu nie ma.

Jeśli Bóg w jakimś sercu nie umieścił

ziarenka miłości, biedny jest

taki człowiek.

Współczuć mu trzeba, zamiast się 

znęcać.

Przepraszam, pewnie ja kochałam
„za bardzo”!