Dąb.

Wyrósł dąb wielki, samo siej; w alei

skromnej.

Z roku na rok piękniał, większy się 

stawał,

lecz ludzie niewdzięczni, 

zamiast się nim zachwycać, 

narzekali coraz częściej, że 

im przeszkadza.

Obarczali winą, mówiąc nie rośnie, 

gdzie trzeba;

muszą nadrabiać drogi do knajpy, 

brak przejścia dogodnego. 

Z głowy im wyszło, że tlenem 

oddychają, 

właśnie dzięki niemu…

Wreszcie wpadli na okrutny pomysł;

wyciąć niefortunne drzewo!

Dąb, który patrzał na ludzi od 

pokoleń wielu,

pochylił konary wspaniałe, 

czegoś takiego nigdy 

nie słyszał…

Westchnął zielenią i powiedział 

jedno zdanie.

Z miłości do Was rosłem, drzewo jest

niezbędną częścią świata, gdy ludzi 

zabraknie,

nic wielkiego się nie stanie!