Warto.

Zawsze coś można zrobić,
choćby

poczytać
niewidzącemu, 

lecz czasem

poczucie bezradności 

przerasta.

Zdymisjonować rządu 

nie potrafię, jak

również rozwiązać Parlamentu.

Jedyne co jeszcze jestem w stanie

uczynić to: wiersz położyć na papier.

Czasem się zdarza kiepska chwila i byłoby

nie do wytrzymania, ale wiadomość nadeszła,

że ktoś czekał niecierpliwie na wiersz z wymówką 

szczerą:

„jak mogłaś o mnie zapomnieć”?!

Skoro jeszcze dla kogoś coś miłego zrobić da się,
żyć warto…

Przepraszam za chwilę zwątpienia.