Trudno rozpoznać co nazwiesz szczęściem.

Kiedyś Ildefons Gałczyński
chciał
swoją poezją  porwać mnie
na „wyspy szczęśliwe”…

Ja, kobieta nierozsądna 

odwróciłam

od przeznaczenia głowę.

Zafascynował mnie na lata,

wizerunek  mężczyzny.

Los  drwić lubi, podsuwa 

czasem menu, którego 

próbować nie należy,

żeby stwierdzić, że danie jest

nieodpowiednie.

Gdy zjesz coś  takiego, czeka; 

zgaga, dolegliwości liczne,

o których mówić w wierszu 

nie wypada…

Ten z moich marzeń, odszedł

oczywiście,

choć nic na to nie
wskazywało.

Została miłość do poezji, coś  

co pokochałam najbardziej.

Przez wiersze do ludzkich serc 

się dostaję w sposób szczególny, 

bo jeśli już, mam stały 

adres..

Słowa te piękniej niż Mozart 

brzmią w  kobiety uszach;

obojętne kto i jak, byle 

dozgonność w pakiecie 

była!

Czemu kobiety mają tak, 

sama nie wiem,

stwierdzam jedynie goły fakt.

Co na wieki, źle się
kojarzy;
same miłości kopią grób.

Wszystko co piękne, 

popatrz na kwiaty,

ma tę usterkę, że jest nietrwałe!