Sen koszmarny…

Rzadko się zdarza taki dzień, że

wiersza nie napiszę,

dla mnie to jakbym przestała

oddychać.

Z drugiej strony czasy dziwne,

choć każdy powinien

robić co umie...

Nie ma co tworzyć wierszy 

gdy toczą się poważne

sprawy.

Tempo życia jest niedorzeczne,

już nie nadążam a odstawać

nie chcę!

Szukam odpowiedniego miejsca

na pomnik dla Kiszczaka,
choć nigdy zmarłym
nie dokuczałam.

Dość mam tego, że ze mnie każdy
może

robić co chce, chyba wolno

powiedzieć NIE.

Ludzie dziwni, których obwiniać 

nie muszę, bo o tym co robili 

świadczą czyny,

śmieją się szyderczo z zaświatów.

Są tacy co im dziś nawet wierzą,

co chyba jest nieprawdą – 

udają, że wierzą,

a na takie dictum określenia

nie znam!